Het is een sensatie van jewelste en bijna 2000 toeschouwers zijn er getuige van! Op 26 mei 1979 promoveert Woudsend dankzij een 3-2 zege op streekgenoot Heeg naar de derde klasse, wat dan ook nog daadwerkelijk het derde amateurniveau is. Het is zonder meer het hoogtepunt uit de Woudsender clubhistorie en wat het allemaal nog specialer maakt is dat twee maanden voor deze heuglijke wedstrijd plaatsvindt degradatie voor Woudsend 1 nog een stuk dichterbij is dan promotie. Als de oneindig lange winterstop van het seizoen 1978/1979 ten einde is, bevinden de manschappen van trainer Bertus Nijholt zich op de voorlaatste plaats, slechts twee punten boven de degradatiestreep.
Dat het na de seizoensonderbreking anders gaat, is voor een groot deel te danken aan de scoringsdrift van Durk Pietersma. Onze provincie heeft in de jaren daarvoor al kennisgemaakt met het scorende fenomeen met de bijnaam “De Bomber van de Zuidwesthoek”, maar in het najaar van 1978 wil het in scorend opzicht niet lukken met de robuuste, over de 100 kilo wegende goalgetter. Op de helft van het seizoen – na 11 wedstrijden – prijken er slechts twee treffers achter de naam van Pietersma. Een schraal aantal voor zijn begrippen. Dat moet en zal anders in de tweede seizoenshelft!
Die tweede seizoenshelft laat lang op zich wachten. De vele sneeuwstormen die Nederland in de wintermaanden teisteren zorgen voor een ongekend lange winterstop. Bijna 4 maanden, 112 dagen in totaal, komen de amateurvoetballers niet in actie. De lange pauze lijkt Pietersma goed te hebben gedaan. Bij de seizoenshervatting tegen Zeerobben zorgt hij in de laatste minuut voor het enige doelpunt van de wedstrijd. Twee weken daarna produceert Pietersma een hattrick, een kunstje dat hij weer twee weken later nog eens flikt. Door het scorend geweld van Pietersma werkt Woudsend zich in rap tempo uit de nesten. En niet alleen dat; omdat de kopploegen elkaar week na week afmaken sluipen de roodhemden uit het watersportdorp steeds dichter naar de top.
Als op de voorlaatste speeldag CVVO met 4-0 wordt geklopt – met opnieuw een hattrick van Durk Pietersma – komt Woudsend zowaar op matchpoint te staan. Een overwinning in de slotronde volstaat. Bij het reeds uitgespeelde BCV in Burgum moet dat te doen zijn. Het pakt anders uit. Een stijf van de zenuwen staand Woudsend gaat met 5-1 ten onder. De teleurstelling is groot. Dat concurrent Heeg in Delfstrahuizen niet verder is gekomen dan een doelpuntloos gelijkspel is een schrale troost. Woudsend krijgt een tweede kans op een uniek kampioenschap. Er moet dan op neutraal terrein afgerekend worden met Heeg.
Dat neutrale terrein wordt daags later vastgesteld op het sportpark aan de Lemmerweg in Sneek, de ideale locatie voor dit soort finales. Hemelsbreed is de afstand tussen Heeg en Woudsend een kilometer of 5. Een streekderby van het zuiverste water! Als de dag van de ontknoping aanbreekt staat het verkeer al ruim voor de aftrap plaatsvindt muurvast, tot aan de afslag IJlst aan toe. Tientallen toeschouwers komen hierdoor te laat. De laatkomers missen niets. Het is in de eerste helft een wat zenuwachtig aandoend heen en weer getrap, mede door het door de vele regen glad geworden speelveld. Al is Heeg in het eerste bedrijf iets beter, bijzonder is het niet dat er halverwege niet gescoord is. Kansen om te scoren zijn er nauwelijks. Hoe anders zal dat gaan in de tweede 45 minuten…
Er staan 52 minuten op de klok als het raak is. Oud QVC-er Douwe Beuckens knalt een vrije trap langs de Heeg-muur, goalie Jan Doornheim krijgt het leder niet onder controle en Rudolf de Boer schiet van dichtbij raak. Grote vreugde bij de aanhang van Woudsend, maar lang duurt die niet. Nauwelijks een kwartier later zorgt Mewis Galama voor de gelijkmaker en als Feike Hobma in de 72ste minuut een voorzet van Henk de Boer doeltreffend afrondt, zijn de rollen in een mum van tijd omgedraaid. Woudsend doet er alles aan om een verlenging te forceren. Dit zorgt voor zeeën van ruimte voor de Hegemer aanvallers, waar ze zich stuk voor stuk geen raad mee weten. Dat komt de ploeg duur te staan. Als de eerste toeschouwers alweer in de auto zitten om zo de verkeersdrukte te vermijden en het Heeg-bestuur de bloemen uit het plastic haalt, legt Rintje van der Kooi nog eenmaal aan voor een vrije trap. De bal belandt voor het Heeg-doel, waar vanuit een scrimmage Rudolf de Boer – opnieuw hij – de partijen weer naast elkaar schiet. Er gaat verlengd worden…
De tumultueuze ontknoping zorgt ervoor dat de beide elftallen in het eerste deel van de verlenging weer even op adem moeten komen. Als dat na de veldwisseling nog steeds het geval is, begint het volk langs de lijn al te speculeren over waar en wanneer de replay plaats gaat vinden. Een replay inderdaad, anno 1979 worden er na afloop van een beslissingswedstrijd nog geen strafschoppen genomen. Het wachten is op het laatste fluitsignaal als er nog een dieptepass komt op de naar rechts uitgeweken Durk Pietersma. Heeg-verdediger Nico Gerritsma is eerder bij de bal en schiet steenhard tegen de opspringende Pietersma aan. Wat volgt is een carambole die de ronde knikker over de bij de eerste paal staande Heeg-keeper doet belanden. Marinus Aalderink geeft voor alle zekerheid de bal nog een laatste tikje. Het is 3-2 en nog geen minuut later is Woudsend kampioen!
Het feest kent geen grenzen. De behaalde titel is een ongekend succes voor de voetballers uit het dorpje tussen het Slotermeer en het Heegermeer. Zeker ook voor de jonge trainer Bertus Nijholt, die nog aan het begin van zijn trainerscarrière staat. Een carrière die hem in later jaren in Wolvega en Bolsward, maar zeker in Koudum bij de Oeverzwaluwen grote successen zal brengen.
Menig “kenner” voorspelt Woudsend een kort verblijf op het hogere niveau. Nog voor het nieuwe seizoen geven de roodhemden hun visitekaartje af. In een oefenwedstrijd tegen Cambuur houdt de promovendus het tot de 80ste minuut op 1-1. Pas in de laatste 10 minuten komt de eerstedivisionist tot een score die bij het niveauverschil past. Het wordt 1-5. Ondanks een stroeve seizoenstart blijkt dan ook al gauw dat Woudsend het in de derde klasse aardig bij kan benen. De doelstelling – handhaving – wordt vrij eenvoudig behaald. Een jaar later staan de Woudsenders zelfs kort aan kop. Dat dit geen stand houdt, komt niet onverwacht. Dat Woudsend in 1982 terugvalt naar de vierde klasse ook niet.
Al met al duurde het avontuur op het derde amateurniveau voor Woudsend zo twee seizoenen langer dan velen hadden verwacht. Simpelweg omdat de ploeg nog wel eens werd onderschat. Het kanon Durk Pietersma is voor velen het boegbeeld van de succesploeg. Zelf zal Pietersma in later jaren altijd Douwe Glashouwer prijzen, een speler die in 1978 overkomt van Balk en gedurende 4 seizoenen een grote rol speelt in het Woudsender succes. Wie nagaat dat ook spelers als keeper Romke Nagelhout, Rudolf de Boer, Arnold Deden, Coen Busscher en een handvol anderen nagenoeg de hele glorieperiode meemaken kan zelf de conclusie wel trekken dat er in Wâldsein simpelweg sprake was van een gouden lichting.
Het lot van de dorpsploeg is dat een goede lichting vaker wel dan niet wordt opgevolgd door een kwalitatief mindere generatie voetballers. Zo gaat het bij Woudsend ook. In 1990 – elf jaar nadat aan de Lemmerweg in Sneek het grootste succes uit de clubhistorie wordt gevierd – degradeert Woudsend naar de tweede klasse van de FVB. Terug in de kelderklasse, maar nu wel met bijna 20 onvergetelijke jaren op zak!
Op de foto de ploeg waarmee Woudsend historie schreef. Achter staand van links naar rechts: Bertus Nijholt (trainer), Henk Grunstra (grensrechter), Romke Nagelhout, Albert Aukes, Rintje van der Kooij, Douwe Beuckens, Rudolf de Boer, Marinus Aalderink, Johan de Jong sr, Frans van der Molen (leider). Gehurkt van links naar rechts: Douwe Reekers, Douwe Glashouwer, Arnold Deden, Marten Hospes, Durk Pietersma, Henk Jellema, Coen Busscher sr.