Profvoetballer worden. Welke voetballiefhebber droomde er niet van op jonge leeftijd? Frank Hoving (1980) zeker, al realiseerde de sympathieke Hurdegaryper zich sneller dan zijn leeftijdsgenootjes dat een grote voetbalcarrière voor hem niet weggelegd zou zijn. Hoving werd geboren met een handicap. Het linkerbeen is prima, in het rechterbeen treden spasmen op waardoor deze helft op 50% functioneert. Zijn mobiliteit laat hierdoor te wensen over. Hoving liet zich geenszins uit het veld slaan door deze beperking. Hij omarmt de voetballerij als geen ander. Cambuur en vooral vv Hardegarijp varen er wel bij.
Hij probeerde het nog wel een jaartje. In 1991 trekt Hoving de kicksen aan. Samen met een handvol schoolkameraadjes speelt hij bij Hardegarijp E2. Dat gaat aardig, maar als er na dat jaar overgegaan moet worden naar een heel speelveld zit de voetbalcarrière voor Hoving erop. ,,Dat was toen uiteraard niet leuk”, stelt Hoving 31 jaar na dato. ,,Wijlen Johannes Kuipers, een echte clubman heeft me snel daarna gebeld met de vraag of ik het scorebord bij jeugdwedstrijden wilde bedienen. Ook kwam ik bij thuiswedstrijden van het eerste elftal in de bestuurskamer te zitten om speaker Kees Bakker te ondersteunen. Zo bleef ik nadat ik moest stoppen met voetballen toch betrokken, maar dan als vrijwilliger.’’
Vrijwilliger, dat is Hoving anno 2023 nog steeds, al is hij naar eigen zeggen bovenal supporter. Van de hele club, maar in het bijzonder van Hardegarijp 1. Hoving steunde het vlaggenschip overal. Van Den Helder tot in Emmen en van Onstwedde tot in Dronten. Vragend naar hoogtepunten weet Hoving er snel een paar op te noemen: ,,De beslissingswedstrijd tegen Waterpoort Boys in juni 1993. Het eindigde in 0-0. Na verlenging won Hardegarijp met 4-1. Het was een wedstrijd waar door veel mensen op de club tegenop werd gekeken. Waterpoort Boys had net wekenlang in de krant gestaan vanwege een gestaakte wedstrijd tegen DWP met meerdere botbreuken. Achteraf viel het allemaal behoorlijk mee. Na afloop gingen de spelers van de beide teams in de polonaise met elkaar van het veld af. Onvergetelijk!”
Ook op het einde van de negentiger jaren, waarin het eerste elftal van Hardegarijp tot tweemaal toe in de eerste klasse terecht komt, wordt door Hoving met plezier op teruggekeken. En uiteraard op die merkwaardige kampioenswedstrijd tegen VIOD in 2014. Hardegarijp heeft dat jaar op de laatste speeldag een puntje nodig om kampioen te worden, maar lijkt in Driezum al voor de pauze de titelkansen te verspelen door op een 4-0 achterstand te komen. Hoving blikt terug: ,,Kort voor de pauze werd het 4-1. Halverwege hadden we er behoorlijk de smoor in. Vanwege de drukte zat ik pas aan de koffie toen de wedstrijd alweer bezig was. In de VIOD-kantine, die een aardig eindje van het veld ligt, hoorde ik dat het vlak na het begin de tweede helft 4-2 was geworden. Toen direct daarna ook werd geroepen dat het 4-3 was, stonden we snel weer langs de lijn. Enkele minuten voor tijd viel de gelijkmaker. Mooier kun je haast niet kampioen worden.”
Ook al zijn de gebeurtenissen soms al jaren geleden, Hoving weet ze nog haarfijn na te vertellen. Zijn voetbalgeheugen is enorm. Bovendien kan Hoving terugvallen op een enorm archief. Honderden boeken, weekbladen en andere memorabilia bevat zijn woning. Met name het verzamelen van programmabladen is zijn ding. In 1989 krijgt Hoving op negenjarige leeftijd voor de wedstrijd Hardegarijp-WTOC zijn eerste exemplaar in de handen gedrukt. Sindsdien is hij verkocht. Elke week gaan de boekjes keurig geordend in een map. Tot in 2012. Dan komt Hoving tot zijn grote schrik tot de ontdekking dat Hardegarijp niet langer programmaboekjes uitgeeft. Navraag leert dat er niemand meer is te vinden die het blaadje wil verzorgen. Hoving biedt zichzelf direct aan. Dit jaar wordt alweer zijn twaalfde seizoen als samensteller van het blad. De verzameling van Hardegarijp 1 – bestaande uit zeker 800 boekjes – wordt nu deels door Hoving zelf gecontinueerd.
Hoezeer Hoving ook bij de prestaties van Hardegarijp 1 betrokken is, na de eeuwwisseling ziet hij de ploeg sommige seizoenen vaker niet dan wel spelen. Vaak omdat hij door de vereniging elders is gewenst. ,,Ik ben onder andere 7 jaar leider geweest van het vijfde elftal. Dat was een mooie tijd. Recreatievoetbal, al waren we best fanatiek. Kampioen zijn we nooit geworden. Dat was jammer, al eindigden we ook nooit bij de onderste ploegen. We hebben nog twee keer meegedaan aan een toernooi in Itteren, vlakbij Maastricht. Tegenstanders uit heel Nederland, al kwam het voetballende gedeelte op de tweede plaats. Gezelligheid was het belangrijkste op die dagen. Mooie herinneringen.”
Het is niet de enige keer dat Hoving – die als leider van Hardegarijp 5 de beklijvende bijnaam “The Chief” krijgt toebedeeld – als elftalleider actief is. In totaal vervult hij dit klusje, verspreid over meerdere periodes en meerdere teams zo’n 15 jaar. ,,Al voor mijn twintigste was ik jeugdleider. Tegenwoordig zit ik bij het tweede elftal op de bank. In 2021 ben ik gevraagd omdat er geen leider was voor dat team was. Dan spring je graag even bij. We hebben een mooie ploeg. In mei van dit jaar grepen we op doelsaldo naast het kampioenschap. Concurrent VEV’67 scoorde tweemaal in blessuretijd. Dat deed ons de das om. Dat was zuur.”
Rond die tijd loopt ook het eerste elftal van Hardegarijp tegen een flinke domper aan. Iedereen zal erover hebben gelezen of gehoord. Hardegarijp 1 handhaaft zich aanvankelijk in de tweede klasse door op bewonderenswaardige wijze zesmaal op rij te winnen. De laatste van het zestal winstpartijen vindt plaats tegen Heerenveense Boys. Deze ploeg tekent protest aan tegen de strafschoppenreeks waarin het aan het kortste eind trekt. De bond kent het protest toe. De penalty’s moeten over, met als gevolg dat Hardegarijp alsnog kopje onder gaat. ,,Dikke streep eronder”, aldus Hoving. ,,Er is genoeg over gezegd. Vervelend dat de degradatie op deze manier plaats heeft gevonden, maar je moet verder. In 2023 zijn op de club ook geweldige krachten als Geert-Onno de Bruin en Marco de Boer ons op veel te jonge leeftijd ontvallen. Dat hakt er veel zwaarder in. Die gebeurtenissen wennen nooit, ook al maak je ze helaas veel vaker mee dan een degradatie.”
Als Hoving wordt gevraagd of er nog een functie op de club is die hij ambieert komt hij voorzichtig met een antwoord: ,,Het lijkt mij mooi om in wat voor vorm dan ook nauwer bij Hardegarijp 1 betrokken te zijn. Alle teams op de club zijn belangrijk, maar als we met het tweede een uitwedstrijd spelen dan wil ik tegen de namiddag toch eerst even weten wat het eerste heeft gedaan. Momenteel is er een goede staf, dus zit het er niet in, maar in de toekomst zou me dat geweldig lijken. Verder ben ik altijd bereid wat te doen. Dat heb ik altijd al gedaan. Ik heb me nog jaren ingezet voor het inmiddels verdwenen clubblad ‘De Voltreffer’. Tussen 2015 en 2020 ben ik ook nog 5 jaar speaker geweest. Misschien doe ik het nooit weer, maar als ze me vragen en ik heb verder niets om handen dan zeg ik geen nee. De gang naar het sportpark zal ik hoe dan ook altijd blijven maken. Dat doe ik al 35 jaar.”
Sportpark De Warren is overigens niet de enige locatie waar Hoving al decennialang trouw naar toe trekt. Ook in het Cambuur-stadion zag hij door de jaren heen honderden wedstrijden. ,,Mijn vuurdoop was in september 1989, thuis tegen De Graafschap. Sinds 1993 heb ik een seizoenkaart. Dit wordt mijn dertigste seizoen dus. Ik ga al heel lang met mijn kameraad Hessel Soldaat en zijn vader Durk naar de wedstrijden.” Net als bij Hardegarijp houdt Hoving ook van Cambuur een omvangrijk archief bij. ,,Ik heb inmiddels een stuk of 140 plakboeken vol met krantenartikelen over Cambuur. Daarnaast heb ik zeker 1750 programmaboekjes. Elke week struin ik internet af om weer een nieuwe aanwinst voor de verzameling te vinden.”
Over het mooiste moment dat hij meemaakte bij Cambuur is Hoving duidelijk: ,,De promoties blijven bij, maar het echte hoogtepunt was er in 2006 toen de club ternauwernood aan een faillissement ontkwam. Na dat moment ben ik het tweewekelijkse uitje naar Cambuur nog meer gaan waarderen. Winst of verlies, het is altijd weer gezellig. Zeker in dit stadion. De verhuizing naar het nieuwe stadion zal wennen worden.” Niet alleen in Leeuwarden steunde Hoving zijn favoriete profclub, hij ging in het verleden ook regelmatig mee naar uitwedstrijden. ,,Nu niet meer, maar ik heb in Nederland alle stadions van binnen wel gezien. Als ik er zo over nadenk ben ik alleen niet bij PSV geweest met Cambuur, al heb ik dat stadion wel een paar keer bezocht tijdens muziekoptredens. Kortgeleden ben ik er samen met Marieke nog geweest voor een concert van Guus Meeuwis.”
De naam Marieke is genoemd. Hoewel veel voetballiefhebbers liever niet terugblikken op de Coronajaren, vindt er voor Hoving in deze merkwaardige tijd een groot hoogtepunt plaats. De ogen van het 43-jarige voetbaldier beginnen te glinsteren: ,,Sinds oktober 2021 heb ik een relatie met Marieke. Ik ken haar al 25 jaar. Sinds 2 jaar hebben we een relatie. Daar ben ik heel blij mee. We hebben het prachtig. Ik ben zo lang alleen geweest. Ik vermaakte ik me altijd best, maar samen is het natuurlijk een stuk leuker. Voetbal speelt nog steeds een grote rol in mijn leven. Cambuur en Hardegarijp uiteraard, maar ook bezoek ik met mijn tweelingbroer Mark regelmatig wedstrijden buiten de provincie. Toch staat het pitje nu lager dan voorheen. Nu moet ik regelmatig dingen laten. Dat doe ik met alle plezier hoor! Marieke ondersteunt mijn hobby volledig. Dat is belangrijk. Door onze relatie is mijn leven in positieve zin veranderd, maar de voetballerij zal altijd een belangrijk deel van mij blijven”, sluit Hoving af.