Holwerd 1 zorgt in 1992 voor een stunt die zijn weerga niet kent. Nauwelijks vier jaar nadat ternauwernood degradatie naar de kelderklasse is voorkomen, promoveert de voetbaltrots van het dan 1400 inwoners tellende terpdorp naar het op twee-na-hoogste amateurniveau. In de derde klasse mogen de blauwhemden de degens gaan kruisen met clubs als Harkemase Boys, ONS Sneek en Buitenpost. Een mooi vooruitzicht, tegelijkertijd ook het begin van een vrije val waar geen einde aan lijkt te komen.
De ene trainer is de andere niet, dat ondervinden de voetballers van Holwerd in 1988 maar al te goed. De nieuwe roerganger Dicky Olivier is als geboren en getogen Holwerter geen onbekende, al sleet hij zijn jaren als actief voetballer vooral bij de zondagtak van Dokkum. Olivier is rechtlijnig. Afspraak is afspraak en wie daar niet in mee wil zal dat weten. Het is allemaal even wennen bij de club die alweer een behoorlijke tijd in de eerste klasse van de FVB uitkomt. Op de trainingsdag die door Olivier aan het begin van het nieuwe seizoen wordt ingepland gaat dat bijna fout. Wanneer in de pauze tussen de trainingsochtend en de voor de middag vastgestelde oefenpartij enkele spelers Olivier op de proef stellen door met water gevulde bierflesjes achterover te klokken zijn ze een verbanning uit de selectie nabij.
Niet iedereen in Holwerd is blij met de handel en wandel van Dicky Olivier. Voor een club in de marge is hij wel heel fanatiek, zo vinden sommigen op sportpark De Morgenzon. Het wordt er niet beter op als de competitie eenmaal onderweg is en de resultaten te wensen overlaten. Vier punten uit zeven wedstrijden, dat houdt niet over. Een herhaling van het vorige, zo teleurstellend verlopen seizoen dreigt, tot de herfst aanbreekt en Holwerd op steeds regelmatiger basis punten begint binnen te harken.
Het begint met een magere overwinning op Oostergo, daarna worden er steeds fraaiere resultaten geboekt. Koploper Trynwâldster Boys moet er in eigen huis met 1-4 aan geloven, het ver weggezakte maar nog steeds hooggeachte Friese Boys wordt eveneens met lege handen terug naar Kollumerzwaag gestuurd. Negen wedstrijden op rij blijft Holwerd ongeslagen, op de laatste speeldag wordt dankzij een 2-1 zege tegen het Gariper V en V’68 promotie afgedwongen. Niet dankzij een titel, die eer gaat naar Trynwâldster Boys. Een tweede plaats volstaat in 1989 ook om een treetje omhoog te gaan.
Na zes lange jaren is Holwerd terug in de “grote” KNVB. Het is natuurlijk de bedoeling dat dit niet voor even zal zijn. Al snel blijkt dat men zich daarover in Holwerd geen grote zorgen hoeft te maken. Pas in de vijfde speelronde loopt Holwerd bij latere kampioen Hardegarijp tegen de eerste verliespartij aan, de manschappen van trainer Olivier hebben dan reeds drie overwinningen op zak, waaronder hele knappe tegen ’t Fean’58 en Kollum, waar met scores van respectievelijk 1-4 en 0-3 toch redelijk eenvoudig overheen wordt gelopen. Spelers als Peter van Slooten, Gerrit Bouma en Edwin Kuipers weten het vijandelijke net met grote regelmaat te vinden, een doelpunt maken tegen Holwerd is voor tegenstanders ook niet zo 1-2-3 geregeld.
Holwerd eindigt op plek 4 en lijkt het seizoen dat volgt een serieuze gooi te doen naar het kampioenschap. Na negen wedstrijden is er nog geen punt verspeeld, dat de eerste periodetitel wordt gewonnen is een logisch gevolg. Geen vuiltje is er aan de lucht, tot hoofdtrainer Dicky Olivier kenbaar maakt dat de huidige voetbaljaargang zijn laatste zal zijn bij Holwerd. Na een moeizaam begin heeft nagenoeg iedereen in Holwerd Olivier in het hart gesloten. Het bericht dat hij vertrekt slaat in als een bom. Werd in de beginfase van de competitie geen punt verspeeld, in de laatste periode wordt er geen enkele zege meer behaald. Dat het uitgebluste en gehavende Holwerd in de nacompetitie geen potten breekt wekt nauwelijks verbazing.
Was het aantreden van Dicky Olivier in 1988 wennen, in 1991 vindt er wederom een cultuuromslag plaats. Nieuwe eindverantwoordelijke Willem Spindelaar is in alles anders. Verdwenen is de strakke hand, humor viert vanaf dan hoogtij in de Holwerter selectie. Leuk en aardig, maar wat het moet worden met deze trainer – menigmaal verward met zijn neef en naamgenoot met Cambuur-verleden – vraagt de talrijke Holwerter aanhang zich ten zeerste af. Lang ziet het er naar uit dat de critici het bij het juiste eind heeft. Als na 16 wedstrijden slechts vijf overwinningen zijn behaald moet er vooral naar beneden gekeken worden.
Soms gebeuren in de voetballerij dingen die niet te verklaren zijn. Wat zich afspeelt bij de voetbalclub van Holwerd na de winterstop van 1992 kan hier zonder meer onder geschaard worden. Na maandenlang met horten en stoten bij de degradatiezone te zijn weggebleven, rijgen de kleibewoners vanuit het niets de overwinningen aaneen. Een competitiehelft lang wordt er niet verloren, de laatste zes wedstrijden gaan stuk voor stuk gewonnen. Niemand had er op gerekend, toch behaalt Holwerd net als een jaar eerder het toetje in de vorm van de nacompetitie. Daarin moet er allereerst in een halve competitie afgerekend worden met Zwaagwesteinde en Kollum. Die missie slaagt met verve. Kollum wordt dankzij late doelpunten van Edwin Kuipers en Gerrit Bouma met 1-2 verslagen, in eigen huis voetbalt Holwerd zich een week later naar de finale door Zwaagwesteinde met 4-0 over de knie te leggen. Er rest dan nog één horde op weg naar een uniek succes en dat is ONT, de algeheel periodewinnaar van klasse 4A.
Het is op het zonovergoten, neutrale sportpark De Swadde op 30 mei 1992 een drukte van belang. Honderden geïnteresseerden zien in Buitenpost dat wanneer de bal eenmaal rolt ONT zich vooral beperkt tot verdedigen. Holwerd is de betere, dat de brilstand tot het laatste fluitsignaal intact blijft is vooral de verdienste van ONT-goalie Auke Posthumus, die zeker een handvol prima reddingen verricht. Het is sneu voor Posthumus dat zijn eerste missertje – de verlenging is net twee minuten onderweg – de totale ineenstorting van zijn ploeg inleidt. Doelpunten van invaller Peter Dirk van der Ploeg zorgen ervoor dat de partij al voor de tweede helft van de verlenging begint is beslist, twee treffers van Piet van Gorsel en eentje van Peter Kuipers doen een opzienbarende 5-0 score in de boeken belanden. Het feest aan Holwerter zijde kent geen grenzen. Eetcafé het Amelander Veerhuis wordt later die dag omgebouwd tot kapsalon. Menig voetballer keert huiswaarts met een feestcoupe. Eindelijk heeft de nieuwe generatie voetballers de kans om het gouden elftal van de zeventiger jaren – vijf seizoenen uitkomend in de derde klasse – te doen vergeten.
Bij het weerzien met het derde amateurniveau staat er meteen een knaller op de rol: op sportpark De Bosk mag Holwerd het voor het eerst in de clubhistorie op gaan nemen tegen Harkemase Boys. Het wordt een kansloze expeditie voor de promovendus. Met de 3-0 einduitslag mogen de bezoekers niet klagen. Een valse start, toch schemert snel door dat Holwerd voor veel ploegen geen varkentje is dat eenvoudig gewassen gaat worden. De doelpunten vallen vaak als rijpe appelen van de boom tijdens wedstrijden van de Holwerters. Tegen FC LEO wordt met 4-4 geremiseerd, titelkandidaat Zeerobben wordt op eigen sportpark zeer verrassend met 4-5 verslagen. Holwerd scoort gemakkelijk, aan de andere kant worden tegendoelpunten even zo eenvoudig geïncasseerd. Zeker in de slotminuten weten opponenten nog wel eens toe te slaan. Meer dan eens zal dit de Spindelaar-equipe pijn doen. Zo ook op het Zuidersportpark in Sneek, waar Erik Overzet tientallen seconden voor het einde lijstaanvoerder ONS aan een 3-2 zege helpt.
Holwerd redt het niet in de derde klasse. Vier winstpartijen in 22 wedstrijden zijn bij lange na niet voldoende om de kop boven water te houden. Groot is de teleurstelling niet na de afdaling van 1993. Het besef dat de derde klasse wellicht te hoog is gegrepen is daar. De vierde klasse past de kleine dorpsclub beter, zo vindt men. Dat het ook in die klasse flink aanpoten wordt is snel duidelijk. Het vertrek van sterkhouders Peter van Slooten en Gerrit Bouma – Van Slooten verkast naar Be Quick Dokkum, Bouma vraagt overschrijving aan naar de zondagtak van Dokkum – weegt zwaar. In de tweede speelronde neemt ONT revanche voor de gemiste promotie van een jaar eerder door Holwerd met een feestscore van 8-0 af te schminken. Het zal de voorbode zijn van een jaar waarin alles wat verkeerd kan gaan ook daadwerkelijk verkeerd gaat. Holwerd degradeert roemloos en zal dat terug in de FVB in 1995 opnieuw doen.
Vermoedelijk is er in Fryslân geen voetbalclub die zich beroerder door de jaren negentig heen worstelt dan Holwerd. Dat sportieve tegenslagen zoals een degradatie zijn te verwaarlozen ondervindt men aan de boorden van de Waddenzee in dit tijdspanne ook. Al die verliespartijen, ze doen er nauwelijks meer toe als op 9 november 1996 de regelmatig met het vlaggenschip meespelende junior Rudy Kooistra verongelukt. Dat Holwerd een halfjaar later voor de vierde keer in vijf jaar op de laatste plaats eindigt en voor het eerst sinds 1963 weer in de laagst mogelijke klasse moet gaan spelen, niemand die er een traan om kan laten.
Aangekomen in de kelderklasse krabbelt Holwerd na het donkerste tijdperk uit het clubbestaan langzaam weer op. Dat in Johan Grevink een goalgetter van formaat opstaat is daarbij een aardige steun in de rug. Het lot van de kleine dorpsclub is dat de betere voetballers worden weggekaapt door hoger spelende verenigingen en zo gaat het ook met Grevink. De doelpuntenmachine verkast naar Harkemase Boys, waar hij zich niet vast in de basis zal spelen, toch – bijgenaamd “De Seehûn” – wel uit zal groeien tot een van de publiekslievelingen van supporterslegioen ‘De Dijk’.
Nog twee keer zal Holwerd terugkeren in de vierde klasse, een niveau dat dan door de komst van een hoofdklasse is gedevalueerd. Anno 2025 wordt op sportpark De Morgenzon alweer vijftien jaar in de laagste klasse gevoetbald door het hoogste seniorenteam. Met op één uitzondering na sindsdien altijd klasseringen in het rechterrijtje zijn de successen schaars. De jaren dat Holwerd naast een best succesvolle zaalafdeling vijf seniorenteams had – waaronder een vrouwenteam – en elke leeftijdscategorie bij de jeugd bezet was, zijn allang verleden tijd. Tegenwoordig zoekt Holwerd het in de samenwerkingen. Met clubs als Blija en Holwerd gaat dat heel aardig. Wat dat betreft hoeft er niet gewanhoopt te worden, ook niet wat betreft het vlaggenschip. Met al 27 punten op zak nog vier speelronden voor de boeg heeft Holwerd nog alle kans op een plek in de subtop. Holwerd is weer een taaie kluif voor de meeste tegenstanders en de laatste keer dat men dat kon zeggen, dat is alweer een tijdje geleden.
Foto’s zijn afkomstig uit:
-Jubileumboek ‘Van Keechje tot Morgenzon’ (1997)
-Voetbal in Friesland (editie november 1992)
Dolle vreugde op 30 mei 1992: Holwerd is gepromoveerd naar het derde amateurniveau. Gerrit Bouma gaat op de schouders van de gebroeders Rutger (links) en Edwin Kuipers (rechts).
Holwerd komt tekort op het derde amateurniveau, toch kleven er best mooie herinneringen vast aan het seizoen 1992/1993. Bijvoorbeeld aan de zege op titelkandidaat Zeerobben. Holwerd boekt in havenstad Harlingen dankzij treffers van Piet van Gorsel (2x), Gerrit Bouma, Johan Grevink en Jaap Dijkstra een sensationele 4-5 overwinning. Op de foto, genomen op 3 oktober 1992 tijdens deze wedstrijd, van links naar rechts de Holwerters: Nico Adema, Sjoerd Hylkema (keeper), Pieter van der Lep en Jaap Dijkstra.
In het seizoen 1994/1995 degradeert Holwerd voor de derde keer op rij. Een van de spaarzame hoogtepunten dat jaar vindt plaats op 29 oktober 1994. Holwerd stuurt die regenachtige zaterdag streekgenoot Ropta Boys met een 5-1 nederlaag op zak terug naar huis. Op de foto probeert Ropta Boys-speler Jack van der Vorst een weg te vinden langs Holwerter Peter Kuipers. Kuipers zijn teamgenoten Jelle Patrouille en Jan Boonstra kijken gespannen toe.