Zelden zal een kampioenschap zoveel voeten in de aarde hebben gehad als dat van QVC in 1973. Het vlaggenschip van de Quick-Valken-Combinatie uit Stavoren speelt op 14 april 1973 de laatste competitiewedstrijd van de jaargang 1972/1973. Uit tegen HJSC komen de manschappen van trainer Leen Slootjes die dag niet verder dan 1-1. Niet genoeg voor de titel. CVVO eindigt met een gelijk puntenaantal op de eerste plaats. De beslissingswedstrijd QVC-CVVO, te spelen op het Zuidersportpark in Sneek, moet uit gaan wijzen wie kampioen wordt. Dit finaleduel komt er niet. Het kost de QVC-bestuurders heel wat zittingen, telefoontjes en briefverkeer. Uiteindelijk kan twee maanden later de kampioensvlag in top.
Zaterdag 4A, dat is in de jaren ’70 van de vorige eeuw smullen geblazen voor de voetballiefhebber uit de Zuidwesthoek. Wekelijks staan er in deze klasse interessante derby’s op het programma. De resultaten zijn op maandag uitgebreid te lezen in het Friesch Dagblad. In een tijd waarin clubtrouw een grotere rol speelt dan tegenwoordig sieren vaak dezelfde namen de krantenkolommen. Iedere club heeft wel een paar provinciaal bekende spelers in het vlaggenschip rondlopen. Woudsend beleeft hoogtijdagen met de robuuste spits Durk Pietersma, alias ‘De Bomber van de Zuidwesthoek’ als goalgetter, het Oudega van keeper Okke van der Kamp en standaard een paar Hoekstra’s in het elftal is voor elke tegenstander een lastige horde. Dat geldt ook voor Hielpen dat net als Woudsend middenin de gloriejaren zit. Namen als Albert Mulder, Johan ‘Joetje’ de Jong, Luit Valk en Arnold Eekma spreken nog steeds tot de verbeelding in het kleine stadje. Zo is er van iedere klassedeelnemer wel iets te zeggen. Los van de matadoren die de Zuidwestelijke voetbalvelden bevolken, doen ook de speellocaties voetbalromantici watertanden. Het kale HJSC-veld met primitieve voorzieningen is de afgelopen weken meerdere keren aan de orde geweest, evenals de idyllisch gelegen zandafgraving van Oeverzwaluwen. Daar houdt het niet op met de bijzonder gelegen voetbalvelden. Hielpen – heden ten dage bekend vanwege het bruggetje – speelt tot 1975 nog achter de Nesserdyk. Het veld ligt pal naast het IJsselmeer. In de zomermaanden komt het regelmatig voor dat voetballers na het laatste fluitsignaal een duik de plomp in nemen, gadegeslagen door toeristen die hun wandeling langs de dijk hebben opgeluisterd met het kijken naar een voetbalwedstrijd. Bij vloed nadert het water de zijlijn. Een klein roeibootje waar ballen mee kunnen worden opgevist ligt standaard langs het veld.
Ballen in het water zijn ook bij QVC aan de orde van de dag. Het voetbalveld in Stavoren ligt namelijk in de plaatselijke vissershaven. Een metertje of 5 achter het noordelijke doel liggen de boten aangemeerd. De verhalen over het oude QVC-veld zijn talrijk en warm. Pure nostalgie, want tot QVC in 1988 verhuist zit de vereniging regelmatig met het veld in de maag. Ook in de jaarvergadering van 1972 komen de vervelende bijkomstigheden die aan het speelterrein kleven weer aan de orde. Voetballers van QVC zijn het beu om wekelijks hondendrollen te moeten ruimen. Voor bemanning van de in de haven liggende visserskotters is het hoofdveld van de Stavorener trots een prachtige plek om de hond even op uit te laten. Dat regelmatig vissersnetten hangen te drogen in de doelen nemen de QVC-ers vaak nog voor lief. Omgekeerd zijn de uitbaters van het naast de zijlijn gelegen visrestaurant niet altijd blij met de buren. Regelmatig zeilt er een lederen knikker de keuken binnen. Met een beetje geluk door openstaande deur. Het komt ook wel eens voor dat de soep van het fornuis wordt geknald nadat een bal dwars door de ruiten vliegt. En dan de bezoekende clubs: zij klagen steen en been over de kuil waarin wordt gespeeld. Dug-outs staan op een heuvel. Om een hoekschop te nemen moet je een heuveltje af. Dit levert zo nu en dan komische taferelen op. Spelers van de uitploeg maken bergafwaarts zoveel vaart dat onderaan de heuvel de bal wordt gemist.
QVC zelf heeft er voordeel bij, dat is duidelijk. Ook in het kampioensjaar 1972/1973 blijkt dat. De groenwitten verliezen op eigen terrein geen enkel duel. Op vreemde bodem gaat het een stuk moeizamer. Mede daardoor lukt het de voetballers uit het meest Zuidwestelijke gelegen stadje van onze provincie niet om los te komen van de achtervolgers. De verschillen in de vierde klasse A zijn klein. Drie speelronden voor het einde zijn er nog 5 clubs die aanspraak mogen maken op de titel, op de laatste speeldag nog 3. Twee daarvan – HJSC en QVC – nemen het in die slotronde in een rechtstreeks duel tegen elkaar op. CVVO heeft als derde titelgegadigde op papier de eenvoudigste klus met het reeds gedegradeerde Zeerobben als opponent. QVC komt in ‘pole-position’ als vlak na rust topscorer Piebe de Boer goalie Hein Gietema verschalkt. Twintig minuten later zorgt Rob Plantinga voor de gelijkmaker. Het blijft bij 1-1. HJSC grijpt naast de hoofdprijs, QVC mag op herhaling. CVVO klopt Zeerobben met 3-0 en komt langszij. Dat denkt het althans.
In Stavoren gaat namelijk direct een belletje rinkelen bij het horen van de Lemster doelpuntenmakers. Durk Oosterdijk en Cor Klijnsma staan bij CVVO op het scoreformulier. Deze heren zijn geschorst, zo weet alles wat QVC een warm hart toedraagt. In Lemmer is men zich van geen kwaad bewust. De twee spelers hebben hun schorsing uitgezeten, aldus het CVVO-bestuur. De KNVB stelt een onderzoek in en komt rap tot de conclusie dat CVVO rechtmatig heeft gehandeld. En passant wordt de beslissingswedstrijd QVC-CVVO vastgesteld voor 24 april 1973. Naar het oordeel van QVC is er van een gedegen onderzoek geen sprake. De KNVB bobo’s – die graag een einde aan het seizoen willen breiden – hervatten schoorvoetend hun werkzaamheden. De finale wordt uitgesteld naar 28 april, daarna naar 12 mei. Steeds komt de KNVB met de conclusie dat CVVO rechtmatig heeft gehandeld. Steeds komt QVC met dezelfde reactie dat het onderzoek van de bond niet deugt. De KNVB kan uiteindelijk niet anders dan uitgebreid alle partijen te horen. Halverwege juni kan de slotsom gemaakt worden: CVVO is er ten onrechte vanuit gegaan dat een wedstrijd van een nederlagentoernooi meetelde voor het uitzitten van de schorsing van de spelers Oosterdijk en Klijnsma. Daarmee is het in overtreding van de regels. CVVO krijgt twee punten in mindering. QVC is kampioen. Met een telefoontje krijgt QVC te horen dat het is gepromoveerd naar de derde klasse. Een anticlimax, maar het feest is er niet minder om in het havenstadje!
Promotie naar de derde klasse, dat is waar QVC exact een halve eeuw later ook op aast. De oudste zaterdagclub van Friesland staat momenteel aan kop in de vierde klasse. De uitgangspositie is prima, al is de strijd nog niet gestreden. Soms zelfs niet eens nadat de laatste competitiewedstrijd is gespeeld, zo wees 1973 uit.
Op de foto de kampioensploeg van 1973. Staand, van links naar rechts: Jan de Vries, Jeen Bekkema, Ruurd van der Meer, Piebe de Boer, Douwe Beuckens, Anne Bremer, Sake Menger, Leen Slootjes (hoofdtrainer) en bestuurslid M. Duindam. Gehurkt, van links naar rechts: verzorger B. de Boer, Harold Becker, Johan Dölle, Wim Pruis, Rob Overzet, Koos de Graaf, Theo Jansen en Koos Overzet.