In 1992 degradeert Makkum 1 naar de eerste klasse van de FVB, het zesde amateurniveau. Voor een club met 6 seniorenteams een grof schandaal, zo vinden velen in het dan bijna 3500 zielen tellende watersportdorp. Kwaliteit loopt er genoeg rond op de Makkumer voetbalvelden, maar op de een of andere manier vallen de puzzelstukjes maar niet op de juiste plaats. Tot ‘ouwe seun’ Guus Janssen op De Braak arriveert althans. Vanaf dan wordt alles anders.
Guus Janssen heeft net twee jaar CAB achter de rug als hij in de zomer van 1992 neerstrijkt in Makkum. Als Harlinger kent hij de reputatie van de Makkumers. Ambities genoeg, maar feit is dat het plaatselijke vlaggenschip al een aantal jaren maar wat aanmoddert in de FVB. Toch ziet Janssen dat er genoeg mogelijkheden zijn. Spelers als Yde-Klaas Dijkstra en Folkert Elgersma kunnen met gemak een klasse hoger mee, Andries Smink is al voor zijn twintigste een goalgetter van formaat . Maar het grote verschil, zo ziet de oefenmeester al snel na zijn komst, dat gaat gemaakt worden door de aanstormende talenten. In de Makkumer jeugdafdeling wemelt het er van.
Guus Janssen gebruikt zijn debuutseizoen dan ook om deze talenten alvast aan het seniorenvoetbal te laten ruiken. Min of meer wordt het daardoor een tussenjaar. De zevende plaats die wordt behaald zorgt niet direct voor een polonaisestemming, maar Janssen heeft krediet opgebouwd binnen de vereniging. Hij is betrokken bij de hele club, maakt altijd een praatje met de supporters en dat doet het goed bij de doorgaans kritische achterban. Maar na het zaaien moet er wel geoogst worden. In 1993 wordt er aanzienlijk meer verwacht van de rood-witten. Met jongelingen als Gerard Roorda, Reimo Tjeerdema en Jasper van Dijk vast in de selectie stelt Makkum niet teleur. Met vlag en wimpel wordt op de voorlaatste speeldag het kampioenschap binnen gehaald.
Terug in de hoofdklasse van de FVB wil Makkum niet meer omkijken en dat doet het ook niet. De seizoenstart in 1994 is stroef, pas na een 1-8 zege op CVO in de zevende speelronde begint het motortje te draaien. Uitgerekend datzelfde CVO is aan het einde van de rit de enige ploeg die gelijke tred heeft weten te houden met de manschappen van Guus Janssen. Geen beslissing betekent een finaleduel voor de titel. Omdat beide ploegen vanwege een versterkte promotieregeling er al zeker van zijn dat ze een stap hoger gaan spelen, ontbeert die beslissingswedstrijd de scherpe randjes die dit soort duels doorgaans kenmerkt. CVO is al de koning te rijk dat er voor het eerst in de clubhistorie in de ‘grote’ KNVB gespeeld gaat worden en is daardoor niet zo scherp als anders voor het toetje. Makkum wil de meegereisde bus vol met supporters nog wel even laten zien dat het de sterkste is en verslaat de Vrouwbuurtsters op het veld van AVC te Sexbierum met 4-1. Als een week later ook de algehele FVB-titel wordt gepakt dankzij een zege op zondagclub Houtigehage, is de kroon op een prachtig seizoen gezet.
Elftalleider Nico Altena voorspelt direct nadat het tweede kampioenschap op rij is behaald dat Makkum nog een treetje hogerop geen modderfiguur gaat slaan. Die verwachting komt meer dan uit. Na een simpele 4-1 zege op Balk eind oktober lonkt de eerste periodetitel. Uitgerekend bij laagvlieger en latere degradant Minnertsga glipt deze prijs de Makkumers door de vingers. Een beduidend mindere tweede seizoenshelft zorgt ervoor dat Makkum uiteindelijk terugzakt richting de middenmoot van de vierde klasse, die in 1996 vanwege de komst van een hoofdklasse wordt omgedoopt tot de derde klasse. Hoewel latere generaties Makkum-voetballers er nog meerdere malen in slagen de derde klasse te bereiken, zien veel Makkumers de jaren ’90 nog altijd als de mooiste jaren uit het clubbestaan. Met 4 promoties in 8 jaar tijd – onderbroken door twee onnodige degradaties – viel er op een steenworp afstand van het IJsselmeer wel gauw eens wat te vieren. Daarnaast werd er wat accommodatie betreft behoorlijk aan de weg getimmerd. De resultaten ervan zijn heden ten dage nog steeds zichtbaar op sportpark De Braak.
Op de foto de kampioensploeg van 1995, staand van links naar rechts: trainer Guus Jansen, sponsor Siebe Adema, Vincent de Boer, Jasper van Dijk, Yde-Klaas Dijkstra, Hein Bauke Quarré, Andries Smink, Gerard van Malsen, Folkert Elgersma, Jaap Reitsma, Rinke Reitsma, verzorger Hellendoorn en elftalleider Klaas van der Eems. Gehurkt: Libbe Terpstra, Harry van der Weerdt, Gerard Roorda, Reimo Tjeerdema, Hidde Koornstra, Bram Dijkstra, Wim van der Draai en Gjalt Roorda.