De Lauwers is in amateurvoetballand een vreemde eend in de bijt. Een dorpsvereniging kan de club uit het “niemandsland” tussen Friesland en Groningen niet genoemd worden. Het veld ligt in het buurtschap Halfweg. De voetballers komen uit Kollumerpomp, Burum, Munnekezijl, Pieterzijl, Visvliet en Warfstermolen. Zes dorpen liefst, maar qua inwonersaantal is het achterland klein. Het wekt dan ook geen verbazing dat De Lauwers het grootste gedeelte van haar bestaan in de lagere klassen speelde. Met uitzondering van de jaren ’90 van de vorige eeuw. Toen deden de blauw-wit gehemden voetbalminnend Friesland verbazen met 4 promoties in 12 jaar tijd.
De opmars begint in 1988. In dat jaar wordt de hoofdmacht van de in 1955 opgerichte vereniging kampioen van de kelderklasse, de tweede klasse van de FVB. Het succes wordt behaald met een talentvolle lichting voetballers die de vereniging jarenlang trouw blijft. Iemand als Iwan Agema bijvoorbeeld speelt meer dan 20 jaar voor De Lauwers 1. Ook namen als Wieger Kuiken, Nico Roorda, Iko Kuipers, Jappie de Vries en Sjouke Hendrik Slagter zijn jarenlang terug te lezen in de selectie van De Lauwers 1.
Op de foto het kampioensteam van 1993. Op de onderste rij, vierde van rechts Dirk Zijlstra. Hij is niet de meest honkvaste speler van De Lauwers, maar wellicht wel de meest talentvolle. Op 16-jarige leeftijd maakt hij de overstap naar het ambitieuze Broekster Boys. In Damwâld wordt Zijlstra gescout door FC Groningen. Hij vertrekt naar Het Oosterpark. Het avontuur in het groen-wit duurt een jaar. Zijlstra keert terug naar “De Broek”, dat inmiddels op het hoogste amateurniveau terecht is gekomen. In de jaargang 1987/1988 is Zijlstra zelfs medetopscorer van zijn ploeg. Met drie treffers slechts, maar voor een 18-jarige is het bijzonder om te scoren tegen clubs als Rijnsburgse Boys en Noordwijk.
In 1989 vraagt de uit Munnekezijl afkomstige Zijlstra overschrijving aan naar De Lauwers. Vanwege militaire dienst schiet het trainen er wel eens bij in. In zijn woonplaats wordt dat gedoogd. Zijlstra geeft wel direct te kennen dat zijn ambities hoger liggen. Toch blijft hij vier jaar spelen op sportpark Het Meertenûst. Direct na het kampioensjaar 1993 vertrekt Dirk Zijlstra naar Be Quick Dokkum. Zonder de getalenteerde middenvelder vergaat het De Lauwers ook goed. In 1995 volgt er weer een promotie. Over het beslissende duel tegen VVI, gespeeld op het door regenbuien finaal ondergelopen veld van FC Wolvega wordt nog regelmatig gesproken. Onder trainer Sietse Weistra groeit De Lauwers daarna uit tot een stabiele derdeklasser. In 1998 – met Dirk Zijlstra weer in de gelederen – promoveert het zelfs bijna naar de tweede klasse. In de slotronde van de competitie kaapt streekgenoot Oostergo de titel voor de neus weg van Weistra en zijn manschappen. Die tweede klasse wordt in het jaar 2000 met Jacob Zwart aan het roer alsnog behaald. Een geweldige prestatie voor een clubje met de omvang van De Lauwers. Wel wordt direct de vraag gesteld wat De Lauwers een niveau hoger te zoeken heeft. De selectie is smal en herbergt bovendien nogal wat dertigers. Al in het kampioensjaar wordt duidelijk dat meerdere spelers de topjaren achter de rug hebben. Met name in defensief opzicht komt dat tot uiting. De Lauwers scoort gemakkelijk, maar gemiddeld worden er elke wedstrijd ook twee tegentreffers geïncasseerd. De vele goals van met name jongeling Sebastiaan Leijenaar verbloemen dit. Leijenaar heeft met 26 treffers een groot aandeel in de promotie.
Een klasse hoger is hij ook regelmatig trefzeker. Het helpt weinig. Tussen clubs als BCV, Heerenveense Boys, Be Quick Dokkum en Broekster Boys kan De Lauwers het niet bolwerken. Van de 22 wedstrijden gaan er 18 verloren. Leijenaar zoekt zijn heil hogerop, bij Harkemase Boys. Daar komt hij door blessureleed nauwelijks aan spelen toe. Als hij na twee seizoenen terugkeert op het oude nest is De Lauwers afgegleden naar de vierde klasse. De gifbeker is dan nog lang niet leeg. Uiteindelijk degradeert De Lauwers vijfmaal in een tijdbestek van zeven seizoenen, onderbroken door een titel in 2005, tevens het laatste kampioenschap van de eerste selectie. De vrije val viel te voorspellen. Zo gaat het vaker met kleine verenigingen die door enkele goede lichtingen jeugdvoetballers boven zichzelf uit weten te stijgen.
Vandaag de dag speelt De Lauwers in de kelder. In de vijfde klasse D is het de enige Friese vertegenwoordiger. Met een tweede elftal op recreatieniveau en een onder-13 als hoogste jeugdteam lijkt het uitgesloten dat De Lauwers weer tijden mee gaat maken zoals een jaartje of 25 geleden. In de Fries-Groningse grensstreek is men nuchter genoeg om te beseffen dat dit een uniek tijdperk was. Een periode die niet terug zal komen, maar die zeker wordt gekoesterd door allen die het mee hebben gemaakt!
Op de foto staan, boven, van links naar rechts: J. Boerema (grensrechter), Nico Roorda, Oedse Paauw, Simon Feitsma, Jappie de Vries, Klaas de Vries, Wietze Zijlstra, Sjouke Hendrik Slagter, Klaas Kuiken, F. van der Slijk (verzorger), Siebren Jilderda (hoofdtrainer) en J. Zijlstra (elftalleider). Onder, van links naar rechts: Iko Kuipers, Simon Luimstra, Iwan Agema, Willem Ietze de Vries, W. Kuiken, Dirk Zijlstra, S. Douma, Kees Kuipers en Theo Zuidersma