In sportief barre tijden leert een voetbalclub haar echte supporters kennen. Bij ’t Fean’58 kan men dit seizoen tevreden constateren dat er geboogd kan worden op een hondstrouwe aanhang. In de eerste klasse zijn de successen met één punt uit tien duels aanvankelijk zeldzaam. Ondanks de vele verliespartijen is de Feanster suportersschare dikwijls in de meerderheid bij uitwedstrijden. Ziedaar, rond de winterstop boekt het ‘blauw, wyt en read’ drie opeenvolgende overwinningen. Clubman Willem Dijkema (1955), in de volksmond bekend als Wédé, kijkt niet vreemd van de zegereeks op. De ras-optimist uit Surhuisterveen voorspelde het al een tijdje in zijn nabeschouwingen op Social Media. Blijmoedig en strijdbaar, zo karakteriseert Dijkema zichzelf. Het zijn karaktereigenschappen die Dijkema nodig heeft. Om te stellen dat hij turbulente jaren achter de rug heeft is een understatement.
Samen met echtgenote Sietske krijgt Willem Dijkema drie kinderen, twee dochters en een zoon. De gezondheid van jongste dochter Tillie is er de oorzaak van dat er in het leven van Willem en Sietske jarenlang niets zeker is. Na een mislukte maagoperatie neemt de fysieke gesteldheid van dochter Tillie steeds verder af. Van het een op het andere moment kan het lichaam haar in de steek laten. Regelmatig wordt de gang naar het MCL gemaakt. Vele spannende nachten worden er op de Intensive Care doorgebracht. Meer dan eens is het kantje boord, maar steeds loopt het goed af. Tot die fatale donderdag, nu iets meer dan twee jaar geleden. Op 26 november 2020 overlijdt Tillie Dijkema op 38-jarige leeftijd. Het rouwproces is nauwelijks begonnen als direct een tweede verlies voor Willem Dijkema zich aandient. Moeder Tjipkje komt in maart 2021 te overlijden. Met 97 jaar heeft Tjipkje Dijkema een respectabele leeftijd bereikt. Pas na het overlijden van kleindochter Tillie gaat het rap bergafwaarts met de kwieke hoogbejaarde.
Een man om bij de pakken neer te gaan zitten is Willem Dijkema niet. De sympathieke Feanster – geboren als deel van een tweeling waarvan de andere helft de geboorte niet overleeft – ziet altijd lichtpunten. Dat dochter Anja weer in Surhuisterveen woont wordt als heel fijn ervaren. Een daalders plekje op de camping in Westergeest is voor het echtpaar Dijkema een mooie uitvalsbasis om de zinnen te verzetten. Daarnaast heeft Willem Dijkema enkele uitlaatkleppen waarin hij zijn ei kwijt kan. Hij vist graag, jarenlang in clubverband. Ook speelt muziek een grote rol in zijn leven. Wat Dijkema luistert hangt van zijn stemming af. Over de breedte genomen is hardrock zijn favoriete genre. Ritchie Blackmore, oud-gitarist van Deep Purple en oprichter van de band Rainbow is zijn grote held. Menigmaal heeft hij de wereldwijd geroemde gitarist live gezien. Niet alleen Blackmore overigens. Dijkema zag vele concerthallen en vele optredens, van The Golden Earring tot Within Temptation. Tegenwoordig doet hij dat minder. ,,Natuurlijk zal ik her en der nog wel eens een optreden bezoeken, maar ik heb steeds vaker de indruk dat ik alles wel heb gezien”, zegt Dijkema. ,,Wellicht speelt leeftijd ook een rol. Ik nader de 70.”
Hoe anders is dat met zijn andere hobby. De voetballerij zorgt ervoor dat hij anderhalf jaar na de dood van Tillie weer een prachtige, onvergetelijke dag beleeft in het stadion van zijn favoriete club uit het betaalde voetbal. Nee, geen Cambuur of Heerenveen. Ook geen PSV, Ajax of Feyenoord. Willem Dijkema is al van jongs af aan supporter van NAC Breda. Een ongebruikelijke keuze voor een nuchtere Fries. Hoe is deze tot stand gekomen? Dijkema vertelt: ,,Vroeger zaten er elke week elftalposters in de Voetbal International. Klasgenootjes hadden posters van Ajax, DWS of Benfica boven het bed hangen. Ik werd op de een of andere manier gegrepen door de elftalposter van NAC.” Op zijn zestigste verjaardag krijgt Dijkema van de kinderen een ‘dagje NAC’ cadeau. Het oude NAC-stadion aan de Beatrixstraat heeft hij wel eens bezocht, maar in het nieuwe stadion is hij mede door de afstand nog nooit geweest. De grillige gezondheidsconditie van dochter Tillie zorgt ervoor dat er jarenlang nooit iets van het uitje komt. Als Willem Dijkema in maart 2022, na 42 jaar werkzaam geweest te zijn voor de EOGS – een gereedschap slijperij te Surhuisterveen – met pensioen gaat zorgt oudste dochter Anja ervoor dat het ‘dagje NAC’ er toch nog van komt. ,,Een werkelijk waar prachtige dag. Ik heb ieder hoekje van het stadion gezien”, vertelt Dijkema met een glinstering in zijn ogen.
Zoals reeds aangehaald is er nog een voetbalclub die er voor zorgt dat het bloed van Willem Dijkema sneller stromen gaat. Rond 1965 meldt vader Gabe Lammert – zelf verdienstelijk speler bij het zaterdagmiddagteam van vv Surhuisterveen – Dijkema aan bij ’t Fean’58. Het gezin Dijkema is van christelijke komaf. Vandaar de keuze voor de dan pas opgerichte zaterdagvereniging uit Surhuisterveen. Al in zijn eerste voetbaljaren stapelen de successen voor Dijkema en zijn teammakkers zich op. ,,Ik zat in een geweldige lichting. We werden vaak eerste en niet zo zuinig ook. In 1970 werden we met de B1 zelfs kampioen in de hoofdklasse. Dat jaar haalden we ook de halve finale van de Friesland Cup. Helaas viel het elftal uit elkaar zo rond de tijd dat we naar de senioren moesten.” Een vaste plaats in de eerste selectie is voor Willem Dijkema nooit weggelegd, uitgezonderd enkele oefenwedstrijden en een spaarzame bekerwedstrijd. Hij kent zijn plek in het tweede elftal. ,,Ik kon niet koppen en het ontbrak me aan startsnelheid. Wat ook niet meehielp was dat nog voor mijn 25ste mijn knie verbrijzeld raakte na een auto-ongeluk”. Het is een van de vele ongemakken die Dijkema teisteren gedurende zijn leven. Hij kan er om lachen: ,,Vaak op de meest onnozele manieren overkwam mij iets. Zelfs in de wachtkamer bij de dokter presteerde ik het om mijn duim te breken. Onze kinderen hadden er wel eens lol om. Dan vroegen ze zich luidop af hoelang het zou duren voor heit weer wat overkwam. Overigens was de lappenmand niets voor mij. Zelfs met de arm in een mitella ben ik aan het werk geweest.”
Niet lang na zijn dertigste hangt Willem Dijkema de kicksen aan de wilgen. ,,Ik wilde niet afbouwen in een lager elftal. Recreatievoetbal was op dat moment niets voor mij. Achteraf betreur ik mijn beslissing om te stoppen. Zelf voetballen is het mooiste wat er is.” Toch zal het niet heel lang duren voor Dijkema zich weer verdienstelijk maakt voor ’t Fean’58. Min of meer bij toeval rolt hij in een functie die hij 25 jaar vervullen zal. ,,Sietske maakte in die tijd de kleedkamers schoon. Toen ze vanwege een tennisarm uit de roulatie raakte heb ik haar functie overgenomen. Tijdelijk, maar ik vond het werk zo leuk dat ik het ben blijven doen, ook nadat Sietske hersteld was.” Vele malen krijgen Feanster bestuurders te horen van bezoekende ploegen dat de kleedaccommodatie er zo netjes bij ligt. Dijkema neemt zijn taak zeer serieus. ,,Vele uren in de week was ik bezig. Er kwamen de laatste jaren ook steeds meer speeldagen bij.” Meer nog dan het schoonmaken geniet Dijkema van de sociale contacten die hij aan zijn werkzaamheden overhoudt. Warme contacten heeft hij met de vele trainers die de revue passeren. Ook met de voetballers kan hij lezen en schrijven. Kleedkamer 1 wordt een begrip binnen de geledingen van ’t Fean. ,,In kleedkamer 1 had ik een kast waar mijn materiaal in lag. Schoonmaakattributen en zo. Zeker op trainingsavonden was het daar zoete inval. Jongens van alle elftallen kwamen daar dan even bij me zitten om een praatje te maken, een biertje te drinken of een sigaretje te roken. We hadden het over van alles. Niet eens zozeer over de voetballerij. Op een gegeven moment noemden we kleedkamer 1 al de spreekkamer. Prachtige avonden man. Dat mis ik wel.”
In 2017 is Dijkema met zijn werkzaamheden gestopt. ,,Door de situatie met Tillie was het voor mij niet meer te doen. Die tijd heeft ons volledig gesloopt. Altijd als je bezig was en je hoorde in de verte een ambulance of er vloog een traumahelikopter over dan stonden de haren mij recht overeind. Ik schrok ervan dat ik bij het bestuur meldde dat ik na 25 jaar stopte met het schoonmaken. Dat deed ik met pijn in het hart, maar het is een verstandig besluit geweest”, stelt Dijkema. Het werk van Dijkema is volop gewaardeerd. Bij het afscheid krijgt hij een prachtige fotocollage. In een lange brief spreekt ’t Fean-voorzitter Gerard Veenstra namens het bestuur uitgebreid zijn waardering uit voor Dijkema. Ook de voetballers van het Feanster vlaggenschip laten zich niet onbetuigd. Dijkema herinnert zich een voorval in 2019. ,,We hadden weer een akelige nacht met Tillie beleefd in het MCL. Volledig uitgeput kwamen we zaterdagochtend thuis. Toch wilde ik naar het voetballen. Het eerste speelde die middag in De Westereen. Toen Jens Hamstra die middag scoorde rende hij naar de zijlijn en vloog mij in de armen. Een mooi moment.” Een nog mooiere gebeurtenis vindt plaats op 4 juni 2022. Op die historische dag wordt ’t Fean’58 kampioen van de tweede klasse. Unaniem wordt besloten dat Willem Dijkema de kampioenschaal aan de selectie uitreiken mag. Een zoveelste blijk van waardering voor de trouwe supporter, notabene op de dag waarop de nu 65 jaar oude voetbalclub het grootste succes uit de clubhistorie behaalt, namelijk promotie naar de eerste klasse.
Het is waarschijnlijk de laatste promotie van ’t Fean’58 1. De Feanster zaterdagclub smelt deze zomer samen met dorpsgenoot vv Surhuisterveen. Komend seizoen voetbalt op sportpark It Ketting de fusieclub FC Surhústerfean. Voor Willem Dijkema zal het wennen zijn. ,,Ik heb bijna 60 jaar het ‘blauw, wit en read’ uitgedragen. Dat de naam ’t Fean’58 binnenkort verleden tijd is doet wel een beetje zeer. Dat zal voor de mensen van Surhuisterveen niet anders zijn. Maar ik ben voor de fusie hoor! We zijn 2023. We moeten mee met de tijd. De jeugd voetbalt al jaren gezamenlijk onder de vlag van De Feanstars. Zij weten niet beter. Bovendien vind ik vv Surhuisterveen een fijne vereniging. Prima mensen met wie ik het uitstekend kan vinden.” Meer moeite heeft Dijkema het met het nieuwe sportpark dat er komen gaat: ,,Ja, dat is wel een dingetje. Op de huidige velden liggen zoveel mooie herinneringen. Ik heb ontelbare uren op sportpark It Ketting vertoefd. Ach, het nieuwe terrein zal ook weer wennen.” Voorlopig kan Dijkema nog een klein halfjaar genieten van ’t Fean’58. Nog elke zaterdag reist hij met veel plezier zijn ploeg achterna. Het wordt nog een hels karwei om het eersteklasserschap veilig te stellen, maar Dijkema is positief gestemd: ,,Het is een leerjaar. Elk foutje wordt in deze klasse afgestraft. We zijn een van de weinige clubs in deze klasse waar niet betaald wordt. Man ik ben zo trots!” Het is duidelijk: ook na een eventuele degradatie zal Willem Dijkema de gang naar de Feanster voetbalvelden maken. Ook als zijn helden onder de vlag van FC Surhústerfean spelen. En ook als er wordt verhuisd naar een nieuw sportpark. ,,Al mag dat moment nog wel even op zich laten wachten”, sluit de goedlachse Dijkema met een knipoog af.
Foto met speciale dank aan Jan Anne Vrij