‘Mister Jubbega’ Wolter Rozenberg nog lang niet klaar met de voetballerij
Veertig jaar onafgebroken bestuurslid. Een record is het niet. Zeldzaam is het zeker. Nog even en Wolter Rozenberg uit Jubbega behaalt deze bewonderenswaardige mijlpaal. En daar houden zijn verdiensten voor voetbalvereniging Jubbega bij lange na niet op. Rozenberg verdedigde meer dan 15 jaar het doel van het eerste elftal, stond aan de wieg van het prestigieuze Verfboer-zaalvoetbaltoernooi en verrichte een karrenvracht andere werkzaamheden voor het rood en wit. Ook was hij meer dan een kwart eeuw bondsscheidsrechter. Het moge duidelijk zijn dat er maar weinig voetbalvelden in Noord-Nederland zijn die Wolter Rozenberg nog niet heeft gezien.
Wolter Rozenberg (1955) maakt direct iets duidelijk: ,,Zonder steun van het thuisfront had ik nooit zoveel met de voetballerij bezig kunnen zijn.” Die steun is er. Echtgenote Doetie (1955) heeft het rood-witte bloed net zo dik door de aderen lopen. Als tiener meldt ze zich aan voor het dameselftal. Niet veel later wordt ze wasvrouw. Dat is ze heden ten dage, 45 jaar later, nog steeds! Ook bestierde ze midweeks nog eens meer dan 12 jaar lang de voetbalkantine. Wolter en Doetie Rozenberg komen niet uit uitgesproken voetbalgezinnen. Toch is het niet verwonderlijk dat ze beiden al vroeg betrokken raken bij de vv Jubbega. Ze groeien op in de jaren ’60 van de vorige eeuw. Alles in Jubbega en omgeving draait in dit door de lokale bevolking gekoesterde tijdperk om voetbal. De club speelt in die tijd meerdere jaren op het hoogste niveau. Een thuiswedstrijd van Jubbega is een evenement op zich. Duizenden bloedfanatieke voetballiefhebbers moedigen tweewekelijks hun helden aan op sportpark It Heidefjild, waar sterspeler Grietus de Vries de grote attractie is. Het is logisch dat Wolter Rozenberg er als jeugdig keepertje van droomt om ooit deel uit te maken van het plaatselijke vlaggenschip. Als a-junior ruikt hij al aan het eerste elftal. Zondagochtend met de jeugd een wedstrijd spelen. Daarna snel een paar stukken brood wegwerken uit het door mem klaargemaakte lunchzakje en ’s middags als reserve op de bank bij de eerste selectie.
Vanaf 1974 is het stel Wolter en Doetie Rozenberg een echtpaar. Een jaar na hun trouwen worden ze verblijd met de komst van zoon Johan, enkele jaren later gevolgd door dochter Merije. In diezelfde periode neemt Wolter Rozenberg ook zijn felbegeerde stekje tussen de palen bij Jubbega 1 in. De echte hoogtijdagen van de eerste selectie zijn dan achter de rug. Ook in de tweede en derde klasse beleeft de robuuste goalie prachtige jaren: ,,Voetbal leefde enorm, niet alleen in Jubbega. Ik weet nog dat we in een van mijn eerste wedstrijden naar Houtigehage moesten. Bijna 1500 mensen langs de kant. Dat waren er bijna duizend meer dan er in dat dorp woonden. Er stonden daar van die dikke eikenbomen vlak langs het veld. De hele middag werden er eikeltjes naar mijn hoofd geslingerd”, lacht Rozenberg.
De naam Wolter Rozenberg is daarna jarenlang terug te vinden in de selectie van Jubbega 1. Als hij de 30 is gepasseerd komt er een abrupt einde aan zijn voetballoopbaan. In een wedstrijd tegen Steenwijkerwold raakt hij geblesseerd. Een kijkoperatie volgt. Met gescheurde kniebanden als diagnose is de gerenommeerde arts Menke duidelijk in zijn oordeel: Wolter Rozenberg moet per direct stoppen met voetballen. Een bericht dat inslaat als een bom bij het voetbaldier. ,,Zelf voetballen is het mooiste wat er is. Ik wilde hoe dan ook in de voetballerij actief blijven. Daarom ben ik een scheidsrechterscursus gaan volgen”.
Wolter Rozenberg heeft het fluiten aardig in de vingers. Jaar na jaar stijgt hij op de ladder. Zijn snelheid – of juist het gebrek daaraan – is een manco. Rozenberg is er van overtuigd dat de verplichte conditietesten promoties in de weg hebben gestaan. Een scheidsrechter is dikwijls mikpunt van kritiek. Toch heeft Rozenberg weinig nare herinneringen aan de kwart eeuw dat hij de fluit hanteerde. Uiteraard wordt er wel eens wat geroepen. Soms ook terecht. Rozenberg weet dondersgoed dat niemand foutloos is. Bedreigingen – die mede door Rozenberg’s imposante postuur zeldzaam zijn – maken weinig indruk. Hij is wat dat betreft wel wat gewend. In Jubbega worden arbitrale dwalingen ook niet altijd met de mantel der liefde bedekt. De mooie herinneringen aan zijn tijd als scheidsrechter overheersen. Rozenberg geniet als hij wedstrijden van ploegen als Zwaagwesteinde en Harkema-Opeinde mag leiden. Volksclubs met een grote aanhang, net als in zijn geboortedorp. Ook een finalewedstrijd tussen Leek en Zuidhorn op een volgepakt sportpark in Peize is het vermelden waard. En een gebeurtenis uit 1996 staat Rozenberg helder voor de geest. Na een tumultueus treffen tussen WZS en Harlingen staat een dag later in de krant dat het aan arbiter Wolter Rozenberg te danken is dat de veldslag niet uit de hand loopt. ,,Als scheidsrechter kom je vooral in de krant als je er een potje van maakt, dus om op deze manier genoemd te worden was bijzonder”, verduidelijkt Rozenberg.
Aan het einde van de jaren ’80 gaat Wolter Rozenberg tegen doktersadviezen in weer voetballen: ,,Jubbega had keepersproblemen. Ik werd gevraagd om mee te doen aan een toernooi op Sportpark Noord, het oude stadion van Heerenveen. Dat ging prima. Toen de club later nog steeds geen keeper had vroeg hoofdtrainer Ate Bootsma mij om vast bij de selectie te komen. Dat heb ik gedaan. Ik heb nooit fysieke klachten gehad daarna. Achteraf vind ik het jammer dat ik op advies van de dokter een aantal jaren ben gestopt.”
In zijn nadagen als prestatief voetballer gaat een grote wens van Wolter Rozenberg in vervulling. In 1991 wordt hij kampioen met het eerste elftal. Mede dankzij twee glansoptredens van Rozenberg. Het zwaar gehavende Jubbega krijgt in de voorlaatste speelronde van het seizoen 1990/1991 bezoek van Gorredijk. De rivaal uit het buurdorp kan kampioen worden als het in Jubbega wint. Rozenberg en consorten willen dat voorkomen. Met zeven afwezigen gaat dat een heel karwei worden. Vooral dankzij de uitblinkende Wolter Rozenberg houden de Kompenijsters het doel schoon. Als Jappie de Vries in de slotfase raak kopt wint Jubbega niet alleen, maar schaart het zich ook nog eens naast de aartsvijand op de eerste plaats.
Jubbega en Gorredijk winnen in de slotronde, waardoor een beslissingswedstrijd op neutraal terrein noodzakelijk wordt. Bijna 3500 toeschouwers zien Jubbega op het oude Udiros-terrein in Nijehorne de titel opeisen dankzij een 3-0 zege. Op 36-jarige leeftijd heeft Wolter Rozenberg het zo gewenste kampioenschap te pakken. De kampioenfeestjes volgen zich niet lang na dit hoogtepunt in rap tempo op. Met Jubbega 35+ sleept Rozenberg met zijn teammakkers, hoofdzakelijk oud-eerste elftalspelers, de ene na de andere prijs in de wacht. Een beregezellige tijd, blikt Rozenberg terug: ,,We hebben zelfs de noordelijke districtsbeker gewonnen. In Coevorden wonnen we in de finale van Hollandscheveld. Twee volle bussen gingen mee. Ook speelden we eens een tweedaags toernooi in Weerselo. Op zaterdag wonnen we alles met speels gemak. Een dag later waren we niet vooruit te branden. Het was zaterdagnacht iets te gezellig geweest.”
Vlak nadat Wolter Rozenberg Abraham heeft gezien hangt hij de voetbalschoenen aan de wilgen. Hij zit dan al tot over zijn oren in het verenigingswerk. Nog voor zijn dertigste levensjaar wordt hij penningmeester van de voetbalclub. Zonder onderbrekingen bekleedt hij deze functie nu al bijna 40 jaar. Momenteel is hij ook interim-voorzitter. Met dat bijltje heeft Rozenberg verspreid over meerdere periodes vaker gehakt. Gauw een jaar of tien, schat de duizendpoot. In april 2015 is Wolter Rozenberg bij Koninklijk besluit tot lid in de orde van Oranje Nassau benoemd. Een geweldige blijk van waardering, aldus Rozenberg: ,,Dat er mensen veel tijd in hebben gestoken om het zover te krijgen dat ik die ridderorde kreeg deed mij echt wel iets.”
Aan ontelbare projecten en initiatieven heeft Wolter Rozenberg door de jaren heen zijn bijdrage geleverd. Hij somt snel een paar op die er bovenuit steken: het jubileum van 1995, de privatisering van 1997 en de verbouwing van de kantine in 2000. Ook het zogenaamde Verfboer-toernooi was zonder de inzet van Rozenberg nooit van de grond gekomen. In 1989 organiseert hij samen met Bauke Zwerver en Henk Spiekhout de eerste editie. Het in de wintermaanden gehouden zaaltoernooi groeit – met steun van de Jubbegaaster middenstand, De Verfboer voorop – uit tot een van de grootste evenementen van de noordelijke provincies. De animo is dikwijls zo groot dat bezoekers bij de ingang van de Expansiehal geweigerd moeten worden. ,,Er zijn jaren geweest dat het toernooi live op een groot scherm te volgen was vanuit de kantine. Dan zat de hal vol, maar de kantine ook. Mensen denken wel eens dat we bakken met geld aan die toernooien hebben over gehouden. Zo is het helaas niet. Om aantrekkelijke ploegen te krijgen moest er soms fors geïnvesteerd worden.”
Zo vraagt oud-Ajax driezuizend gulden om acte de présence te geven. Een bedrag dat zich bij lange na niet terugbetaalt, memoreert Rozenberg zich: ,,Met dank aan Sjaak Swart. Die liep de zaak te verzieken. Op een gegeven moment ben ik de kleedkamer van die mannen ingestapt om te vragen wat de bedoeling was. Daarna ging het beter. Met de andere spelers van dat team was niets mis. Al zaten er namen tussen waar we nog nooit van hadden gehoord.” Betere herinneringen bewaart ‘Mister Jubbega’ aan Bunga Melati. Eind jaren ’90 komt de Tilburgse zaalvoetbalkampioen naar Friesland. Dat had heel wat voeten in de aarde. ,,De avond dat Bunga Melati meedeed sneeuwde het en waaide het een storm. We zaten aardig in de stress. Rond etenstijd ging de telefoon. De manager van Bunga Melati aan de lijn. Dan verwacht je een afzegging, maar hij meldde alleen even dat ze onderweg waren. Een pak van mijn hart. Die Edwin Grünholz heb ik die avond dingen met een bal zien doen, dat was niet normaal. Later hebben we hem ook nog eens als gastspeler gehad.” Na iets meer dan dertig edities is het Verfboer-toernooi ter ziele. ,,De publieke belangstelling nam af en ook de animo om mee te doen werd minder”, legt Rozenberg uit. De mooie herinneringen blijven.
Wie naar de verhalen van Wolter Rozenberg over zijn voetbalverleden luistert, hoort hem vaak spreken over onvergetelijke tijden, mooie herinneringen en prachtige gebeurtenissen. De conclusie is gerechtvaardigd dat Rozenberg een prachtig voetballeven achter de rug heeft. Waren er geen nare herinneringen? ,,Zeker wel”, stelt de 68-jarige Jubbegaaster. ,,In sportief opzicht was de degradatie van ons eerste elftal naar de vijfde klasse een dieptepunt. Ook heb ik er wel eens moeite mee dat in verenigingsverband steeds individualistischer wordt gedacht. Clubbelang dient altijd voorop te staan. Maar het allervervelendst zijn de onverwachte sterfgevallen.” Jubbega heeft het wat dat betreft de laatste jaren aardig voor de kiezen gehad. In 2022 overlijdt bestuurslid Klaske Holman plotseling. Zes jaar eerder verongelukt eerste elftalspeler Ids Douma. ,,Hele nare gebeurtenissen. Daar lig je wel even wakker van” , zegt Rozenberg peinzend.
Nog even en Wolter Rozenberg kan helemaal met pensioen. Meer dan 52 jaar heeft hij gewerkt voor de belastingdienst. Ongeveer de helft van dat tijdspanne is hij werkzaam in het fiscale deel van de agrarische sector. Een prachtig beroep volgens Rozenberg. Hij had al met werken kunnen stoppen. Om nieuwe medewerkers te begeleiden is hij wekelijks nog twee dagen voor zijn werkgever in de weer. Dat stopt over een paar maanden. In een zwart gat zal Rozenberg niet vallen. Uitdagingen in de voetballerij zijn er voor Wolter Rozenberg nog genoeg. Aan stoppen als bestuurslid denkt hij geenszins. ,,Ik doe het met veel liefde en plezier, maar als ik overtollig wordt doe ik moeiteloos een stap opzij.” Aangezien Rozenberg momenteel twee van de drie functies uit het dagelijks bestuur bekleedt lijkt dat niet aan de orde. Als oudgediende kan het bestuurlijke boegbeeld van Jubbega goed meepraten over het veranderende verenigingsleven: ,,Vroeger zaten we in een klein hokje te vergaderen. Omdat vrijwel iedereen rookte zag je aan het einde van de avond niet meer wie aan de andere kant van de tafel zat. Als we uit vergaderd waren werd er geklaverjast. Dat heb je nu niet meer. Nu gaat veel via de app. Zeker niet verkeerd en veel sneller, maar minder gezellig.”
Jubbega kijkt uit naar het weekendvoetbal dat per komend seizoen wordt geïntroduceerd. Dat betekent dat er eind 2023 regelmatig op zaterdag gespeeld gaat worden. Voor veel Jubbegaasters had dat niet gehoeven. Een overstap naar zaterdag was voor het zondagse bolwerk nooit aan de orde. Het veranderende voetbalwereldje dwingt de club ertoe. Op zondag is Jubbega de enige Friese deelnemer in de eerste klasse. Op zaterdag lonken meerdere provinciale derby’s. Met oud-profs als Xander Houtkoop en Henrico Drost in de gelederen denkt Jubbega dat het in de gemengde omgeving mee kan draaien. Dat er op respectabel niveau met een groot aantal zelf opgeleide voetballers wordt gespeeld is knap, al zijn het niet louter meer Kompenijsters die de hoofdmacht dienen. Voor Wolter en Doetie Rozenberg maakt het niet uit. Ze steunen de manschappen ieder weekeinde, door dik en dun en dat al tientallen jaren lang. In de eerste klasse, maar ook in de vijfde klasse. Van Tubbergen tot in Vledder en van Darp tot in Lichtenvoorde. En ook op zaterdag!
Foto’s: eigen archief Wolter & Doetie Rozenberg
Het Jubbegaaster vlaggenschip rond 1977. Van links naar rechts staand: Sipke Zandstra (grensrechter), Eppe Jonker, Anne Achttien, Pieter de Vries, Wolter Rozenberg, Durk Seinstra, Rink Blaauw, Wim Mulder en Fré Smidt (trainer). Van links naar rechts gehurkt: Bonne van der Meer, Anne Bruinsma, Rindert de Jong, Tjeerd Blaauw, Oebele Blaauw en Oebele de Jong.
Een fragment uit de beslissingswedstrijd Jubbega-Gorredijk van 9 mei 1991. Wolter Rozenberg is de situatie weer eens de baas. Mede door zijn kordate optraden behaalt Jubbega die middag op het oude veld van Udiros het kampioenschap.
Een absoluut hoogtepunt in de voetballoopbaan van Wolter Rozenberg: in 1991 wordt hij kampioen met Jubbega 1.
Op de foto de succesvolle kampioensploeg. Staand, van links naar rechts: Jan Wassenaar, Anne Dijk, Henk ten Hage, Jannes de Jong, Jan Schiere, Uilke Koopmans, Jappie Grietus de Vries, Wietse Blaauw, Wolter Rozenberg, Joop de Vries, Jouke Nolles en Ate Bootsma (trainer). Gehurkt, van links naar rechts: Jan de Haan (grensrechter), René Spiekhout, Binne Visser, Marten Drenth (materiaalverzorger), Geert Achttien, Rick de Vries, Rindert de Jong, Sjoerd Jonker, Gerrit Jonker, Uilco Seinstra, IJntze Stellema, Klaas de Jong (elftalleider) en Sietse Seinstra
Ere wie ere toekomt: de verdiensten van Wolter Rozenberg voor Jubbega zijn onmiskenbaar, maar ook de staat-van-dienst van echtgenote Doetie verdient respect. Al 45 jaar wast ze de shirts van de club. In dat tijdspanne was ze midweeks ook nog 12 jaar kantinejuffrouw. Bovenal is ze supporter. Op de foto van 27 mei 2018 een zeer trotse Doetie Rozenberg na het behaalde kampioenschap van Jubbega 1.