‘Workum-aanvoerder van weleer geniet nog altijd intens van de voetballerij’
Op 18 juni van dit jaar promoveerde Workum 1 naar de tweede klasse. Op het veld GAVC wordt ONT na verlenging geklopt. Na negen seizoenen continu aan de poorten van de tweede klasse te hebben gerammeld zorgt de promotie voor een heus volksfeest onder de vele honderden meegereisde Workumers. Onder die feestvierende menigte bevindt zich ook Bennie Wesselius (1950), aanvoerder van de zeer succesvolle Workum-ploeg van de jaren ’70 en ’80 van de vorige eeuw.
Zonder meer zullen de gedachten van Wesselius die feestelijke dag in Grou terug zijn gegaan naar 45 jaar geleden. Op 30 juni 1977 speelt Wesselius met zijn teammakkers een beslissingswedstrijd in Sneek. Op het met 2500 toeschouwers volgepakte Zuidersportpark is SC Joure de tegenstander. Workum wint met 1-0 en promoveert naar de tweede klasse, dan het op één-na-hoogste amateurniveau. Matchwinner? Bennie Wesselius. Vanaf elf meter beslist hij de partij. Een foto van het bewuste moment wordt door hem zeer gekoesterd. Het hoogtepunt van zijn carrière, of beter gezegd: het hoogtepunten van alle andere hoogtepunten. Zijn voetbalcarrière is namelijk zo lang dat er geen sprake is van een enkel succes. Terugkijkend: ,,Ik heb van de gehele periode als voetballer, maar ook als trainer intens genoten. Uiteraard waren er wel eens minder leuke zaken, maar die zijn naar de achtergrond verdreven. Het was een prachtige tijd!”
Die voetbaltijd begint al ver voor 1977. De nu 72-jarige Wesselius herinnert zich hoe hij als klein knaapje met een groep Workumer voetballertjes in het nu allang voetbalclubloze Parrega speelde. ,,Op de fiets die kant uit en voetballen op een weiland waar twee houten doelen op waren gezet. Als je kijkt hoe de meeste clubs het nu voor elkaar hebben qua accommodatie en speelmateriaal dan waren we toen gauw tevreden.” Al spoedig blijkt dat Wesselius talent heeft. Hij belandt in de Friese jeugd waarvoor hij selectiewedstrijden speelt. Eenmaal per week traint hij in Leeuwarden met de beste jeugdvoetballers uit de provincie. Wesselius is nog een tiener als hij zijn debuut maakt voor het Workumer vlaggenschip, dat in die jaren uitkomt op het hoogste amateurniveau.
Aan dat debuut kleeft een mooie anekdote vast. Wesselius vertelt het verhaal met een glimlach: ,,Het was op een donderdagavond en het eerste moest die zaterdag naar DOVO. Hoofdtrainer Johan Jansen kwam bij mij en vroeg of ik mee wilde naar Veenendaal. Ik antwoordde dat ik niet kon. Jansen was niet van gisteren en had direct door dat er een andere reden was. Ik heb hem toen uitgelegd dat ik mijn eigen team verkoos boven de eerste selectie. Liever speelde ik met mijn maten een hele wedstrijd, dan dat ik met het eerste een hele dag in de bus zou zitten om op wissel te zitten. Jansen antwoordde resoluut dat er geen sprake van was dat ik op de reservebank zou zitten. Ik was basisspeler. Tja, dat veranderde de zaak natuurlijk!”
Wesselius groeit rap uit tot een vaste waarde in Workum 1. In 1973 viert hij onder trainer Gerrit van der Schaaf zijn eerste kampioenschap met het Workumer keurkorps. Twee jaar later volgt er met Henk Zoetendal aan het roer een degradatie. Bijna luidt dit het vertrek van Wesselius in. Voor de enige keer in zijn lange loopbaan staat hij op het punt Workum te verlaten: ,,Zoetendal wilde mij mee hebben naar de zondagtak van Joure. Ik kon daar zelfs een auto krijgen. Aanvankelijk had ik daar wel oren naar, maar op de laatste dag van de overschrijvingstermijn heb ik er toch voor gekozen in Workum te blijven. Man, ik was hier zo thuis. Ik kon het niet maken om mijn clubje in de steek te laten.” Een goed besluit, zo blijkt later. Een vertrek had er mogelijk voor gezorgd dat het “tijdperk Hielke Kerkstra” aan Wesselius voorbij was gegaan.
De naam Hielke Kerkstra is genoemd. De trainer, in de jaren ’70 van de vorige eeuw ook nog kort eindverantwoordelijke bij de profs van Heerenveen, strijkt in 1975 in de Zuidwestelijke Elfstedenstad neer. Hij moet de selectie renoveren en krijgt de hele groep mee. Wesselius is nog altijd lovend over zijn oud-trainer, heden ten dage goede kameraad: ,,Wat trainers betreft stak Hielke er echt bovenuit. Hij maakte iedereen bewust van zijn taak en smeedde zo een ijzersterk geheel. Dat was ook onze kracht. We voetbalden vanuit een gesloten defensie. Niet iedereen was van onze speelstijl gecharmeerd. Het was vast ook niet leuk om te zien, maar op die manier hebben we wel het maximale eruit gehaald. We speelden tegen clubs als HHC Hardenberg, HZVV, Oranje Nassau, noem maar op. Allemaal teams met veel meer technische bagage. Als we tegen zulke tegenstanders blind aan waren gaan vallen waren we afgeslacht.”
In het seizoen 1976/1977 wordt het grootste succes behaald. Workum promoveert na de eerder genoemde beslissingswedstrijd tegen SC Joure. Opvallend is dat goalie Okke van der Kamp en zijn verdedigers dat jaar slechts 8 tegentreffers slikken. Van de 24 gespeelde wedstrijden houdt Workum liefst 19 maal “de nul”. ,,Daar staat tegenover dat we ook nooit veel scoorden”, zegt Wesselius. ,,Maar altijd wel net genoeg. We hadden geen echte toppers. Geen jongens die ver boven de rest uit staken. We hadden ook nooit iemand die er 15 tot 20 ballen per jaar in ramde. Onze kracht was het collectief.”
Op 35-jarige leeftijd stopt Wesselius bij de eerste selectie. Gezellige jaren bij de lagere seniorenteams volgen, tot in 1991 een bijna onvermijdelijk avontuur als hoofdtrainer zijn aanvang vindt. ,,Ik had geen ambities in die richting hoor, maar op een gegeven moment werd ik gebeld door mijn oud-ploegmaat Jos Westra. Jos was betrokken bij Bakhuizen en hij zag in mij de ideale hoofdtrainer voor zijn club. Ik twijfelde en heb Hielke Kerkstra, met wie ik inmiddels goed bevriend was geraakt om raad gevraagd. We zijn in Lippenhuizen wezen kijken bij een wedstrijd van Bakhuizen. Na afloop heb ik aangegeven dat ik de klus wel aandurfde.”
De eerste klus van Wesselius wordt een succesvolle. Bakhuizen wordt kampioen. Een treetje hoger doen de dan nog op zondag voetballende Bakhuisters een jaar later opnieuw mee om promotie. In 1993 zwaait Wesselius af. Hij wordt elftalleider bij Workum 1, dat die jaargang onder Johan Rijpma net kampioen is geworden van de vierde klasse. De terugkeer in de derde klasse verloopt allerminst naar wens. In november barst de bom na een ontluisterende bekernederlaag tegen Oudega. Wesselius blikt terug: ,,Workum had enkele prachtige jaren met Johan gehad. Over Johan geen kwaad woord, maar het liep niet meer. Dat heb je soms in de voetballerij. Nadat Johan weg was werd mij gevraagd of ik het roer over wilde nemen. Uiteraard zei ik direct ja.”
De uitgangspositie voor Wesselius en zijn manschappen is geen fraaie. Met één schamel puntje uit negen duels is Workum al in een vroeg stadium een zekerheidje voor degradatie. Veilige haven is acht punten weg, in de tijd dat een overwinning nog twee punten oplevert een enorme kloof. Wonderwel begint het na de winterstop te draaien. Spoedig wordt de eerste zege behaald. Als later ook hoogvliegers BCV, Leeuwarder Zwaluwen en uiteindelijke kampioen Harkemase Boys worden geringeloord krijgt het sprookje steeds meer gestalte. Workum dwingt een beslissingswedstrijd af tegen Lycurgus. Op sportpark De Greuns lijkt de Wesselius-equipe het karwei te klaren. Lijkt, want terwijl de Workum-aanhang bij een 2-1 voorsprong de 90 minuten heeft afgeteld en het bestuur de bloemen richting zijlijn draagt, slaan de Groningers in blessuretijd nog tweemaal toe.
Workum degradeert, maar het bestuur van de club heeft genoeg gezien. Wesselius moet blijven. ,,Maar ik had daarvoor niet de papieren. Gelukkig kreeg ik dispensatie. Een jaar later gebeurde dat opnieuw, wel met de opmerking vanuit de bond dat dit het laatste jaar zou zijn.” Net op tijd, in het seizoen 1995/1996 wordt Bennie Wesselius met zijn Workum, waar op dat moment ook de beide zoons Luitzen en Hessel in spelen kampioen. ,,Dat kun je ook gerust een hoogtepunt noemen. Het was zo een prachtig afscheid”, zegt Wesselius stellig. Na zijn tijd als hoofdtrainer doceert hij vele andere teams van zijn vereniging. Ook is hij nog een jaar of vijf bestuurslid.
Inmiddels is Wesselius alweer een jaar of 7 gepensioneerd. Samen met zijn echtgenote Cobie geniet hij na 50 werkzame jaren – waarvan 20 als stukadoor en 25 als medewerker van de PTT – volop van het leven als pensionado. Sport speelt een prominente rol in het leven van het echtpaar. In de hal van hun fraaie woning, gelegen aan de Elfstedenroute hangt een Elfstedenbrevet. Wesselius schaatste de tocht in 1985, liep hem eenmaal en fietste hem tienmaal. Er is dus meer dan alleen voetbal ,,Zeker”, zegt Wesselius. ,,Naast de voetballerij zijn we samen 42 jaar lid geweest van de tennisvereniging. Elf jaar geleden kreeg ik een nieuwe knie. Tennissen was vanaf toen een te zware belasting. Sinds die tijd golfen we. Werkelijk een prachtige bezigheid. Uiteraard kijken we ook nog veel voetbal. Cobie vindt het ook mooi, dat is een geluk. Achteraf was ik in mijn voetbaljaren toch wel wat egoïstisch. Soms was ik de hele zaterdagochtend op pad met de jeugd. Om half elf kwam ik dan weer in Workum waar de spelersbus klaar stond voor vertrek. Cobie stond me daar dan op te wachten met een zak broodjes. Vervolgens was ik weer tot een uur of negen ’s avonds op pad met het eerste elftal. Het gezin heeft er wel eens onder te lijden gehad.”
Ook als supporter zijn Bennie en Cobie nog vaak langs de sportvelden te vinden. De banden met vv Workum zijn de laatste jaren enorm aangehaald. ,,Hessel en Luitzen zijn nog bij de club betrokken. Daarnaast is onze schoonzoon André, die met dochter Anja is getrouwd nu voorzitter. Al onze 9 kleinkinderen sporten. Daar zijn we heel blij mee. De 5 meiden volleyballen, de 4 jongens voetballen. De voetbalclub in Workum staat er fantastisch op. Alle waardering voor de vrijwilligers.” Zelf heeft Wesselius de kicksen ook weer aangetrokken. Hij begint te lachen; ,,Walking Football. Eerst wilde ik er niet aan. Voelde me er te goed voor. Uiteindelijk ben ik toch begonnen. Prachtige bezigheid! We bewegen wat, we ouwehoeren wat en sluiten de ochtend af met een bakje koffie. Als er iemand jarig is wordt er getrakteerd. Niveau moet je niet naar kijken. Er lopen mannen rond van bijna 80 jaar. Als ze omvallen moeten we ze overeind helpen. Het is elke donderdag weer een prachtig gebeuren waar we veel plezier aan beleven, en dat is toch ook het belangrijkste van de sport toch”, sluit Wesselius af met een retorische vraag.
Foto’s: eigen archief
Het is 1983. Wesselius (uiterst links) haalt doeltreffend uit in de zuidwestelijke derby tegen ONS Sneek. ONS-er Foeke Zijlstra doet tevergeefs een poging de uithaal te blokkeren.
De Workum-ploeg van 1977, vlak na de gewonnen beslissingswedstrijd tegen Joure. Boven van links naar rechts: Piet Nauta, Aebele Miedema, Sam Bakker, Henk Venema, Jos Westra, Teake Ketelaar, Gerard Slootjes, Dirk Venema, Jacob van der Valk en Hielke Kerkstra.
Onder: Durk de Boer, Rintje de Jong, Bennie Wesselius, Dikkie Nauta, Ype Hoekstra, Okke van der Kamp, Bertus Brouwer en Jappie Harkema.
Liefst 2500 toeschouwers zien Bennie Wesselius in 1977 Joure-keeper Durk Oostra vanaf elf meter verschalken. De rake strafschop zou later het winnende doelpunt blijken. Zonder meer het hoogtepunt van de zeer rijke carrière van Wesselius.